به خاطر تو خورشید را قاب میکنم و بر دیوار دلم می زنم.

 

به خاطر تو اقیانوس رادر فنجانی نقره گون جای میدهم .

 

به خاطر تو کلماتم را به باغ های بهشت پیوند میزنم .

 

به خاطر تو دست هایم را آیینه میکنم و بر طاقچه یادت میگذارم .

 

به خاطرتو می توان چون کودکی لجوج سلام معطر سیب ها را نشنیده گرفت .

 

به خاطر تو می توان ازجاده های برگ پوش و اسمان های دور دست چشم پوشید .

 

به خاطر تو می توان شعله تلخ جهنم را چون نهری گوارا مزه مزه کرد .

 

و به خاطر تو می توان به ستاره ها محل نگذاشت .

 

نازنینا

سایه های ما شکسته است و اگر سایه زلال تو نباشد درختان نمی توانند ، تن از خستگی بتکانند .

 

وقتی تو مثل یک زمزمه صمیمی در خلوت کوچکم حضور داری .

 

وقتی تو دستهایم را از لمفونی باران می انبازی .

 

وقتی تو دل ناموزون مرا میخوانی .

 

احساس میکنم صبح به شمایل توست .

 

و من نمیتوانم با رگه های نور طنابی ببافم که مرا به تو برساند .

 

 

نوشته شده در سه شنبه 88/12/18ساعت 2:8 عصر توسط ردپا روی ساحل ( )